Klasyczna 10 Romualda Lipko

To jeden z najbarwniejszych wokalistów świata. Lubię ludzi bardzo kolorowych, oplatające go chustki, przepaski tak jak u Slasha. Podbijają te talenty, te ich gitary, głosy itd. Taylor jest znakomity, ja go zawsze uwielbiałem. Dla mnie to taki faraon śpiewania amerykańskiego. (...) Ja się śmiałem, że on zawsze był stary w jakimś sensie ale śpiewający fenomenalnie.

Piosenka niewymagająca komentarza. Piosenka, która kiedy ujrzała światło dzienne to Wyspy Brytyjskie zamarły - o to się pojawiło coś takiego, co jakby wprowadzić jednolity kolor w Europie w modzie na przykład. Nawet na dwa dni jakby się wszystko stało różowe albo zielone. Od tej piosenki powiało czymś właśnie takim, że się wszyscy popatrzyli w tą stronę, no i ja też.

Beatlesi będą na takim piedestale nieosiągalnym. Dla mnie to jest nieosiągalny kunszt pisania piosenek przez tych ludzi. Główny sekretariat muzyki rozrywkowej to byli Beatlesi. Na nich zaczęło się coś czego nie umiem określić, bo to są piosenki nie do podrobienia, nie do skopiowania. Nikt nie próbował nigdy być ala Beatlesi. To ciekawe, nikomu się nie udało być blisko Beatlesów a wszyscy ich kochają.

Zawsze mi brakowało w Polsce takiej przejrzystej, radosnej rockowo - rock'n'rollowej twórczości jaką właśnie uprawia Springsteen. Już bardziej deklaracji, jak on tu złożył, o urodzeniu i miłości do Ameryki to trudno sobie wyobrazić. Ale zrobił to w sposób taki, że chciałbym żeby jakaś Polska kapela miała takie (...) myśmy takich szans nie mieli.

Przeurocza piosenka. Zajawka korespondencyjna w relacji z najlepszymi balladami świata, oczywiście śpiewana takim głosem jakim nasz przyjaciel, świętej pamięci, mógł się posłużyć. Ale ja go znałem osobiście - wielka dusza artystyczna. Człowiek chłonący z muzyki głównie amerykańskiej.

Taka prosta piosenka - teoretyczna. W prosty sposób zaśpiewana a jednocześnie (...) ta piosenka niesie dla mnie kawałek Ameryki. Takiej innej - Ameryki Zachodu, Kalifornii takiej trochę palmowej ale jednocześnie refleksyjnej.

To jest hymn. Ja zawsze uwielbiałem deklaracje mądre, piękne, wspaniałe, artystyczne deklaracje młodych ludzi. I to jest dla mnie jedna z takich deklaracji. Zespół Hey był młodym zespołem i ja patrzyłem na to z pełnym podziwem. Uwielbiam, kiedy muzyka staje się ważniejsza od przytupywania.

Dżem jest to grupa, która według mnie jest nie wiem czy nie jednym z najbardziej autentycznych ludzkich składów. Oczywiście mam tu na myśli głównie Ryszarda. Ryszard pozostawił po sobie tragiczny wiatr (...) coś co jest nieuchwytne ale jest. Muzyka Dżemu - z tym jego głodem, z jego tragedią w tym głosie, z tym wszystkim o czym on śpiewał, z tymi wynurzeniami - jest dla mnie niewyobrażalnie piękna i zawsze z pełnym podziwem patrzyłem w tamta stronę i z szacunkiem najwyższym. A przede wszystkim jako człowiek z zachwytem, że mogę czegoś takiego słuchać w wykonaniu Polaków.

Ja słyszałem Omege grającą na żywo te rzeczy. To wielka piosenka. To fenomenalna piosenka i numer fenomenalny. Jedna z najpiękniejszych ballad rockowych świata i nie ma znaczenia w jakim języku by to było wykonywane.