Zespół powstał właściwie za sprawą Chrisa Curtisa (The Searchers). To on zaproponował Tony'emu Edwardsowi (wówczas dopiero początkującemu biznesmenowi branży muzycznej) zostanie menedżerem nowopowstającej grupy. Ten bardzo się zaangażował w projekt. Zaprosił nawet do współpracy Johna Colette (szefa m. in. agencji reklamowej Castle). Curtis zaczął więc rekrutować członków zespołu. Pierwszym był Jon Lord (klawisze, wokal wspierający), kolega Chrisa, a kolejnym Ritchie Blackmore, którego Curtis zaprosił do współpracy za pośrednictwem telegramów. Założyciel Roundabout został wokalistą grupy. W tym składzie opracowali kilka kawałków, takich jak chociażby cover The Beatles "Strawberry Fields Forever". Jednak Chris miał coraz dziwniejsze pomysły, które nie podobały się reszcie zespołu. Został on ostatecznie usunięty z grupy.
Później do Roundbout dołączył Nick Simper (bas), kolega Jona Lorda. W zespole brakowało jeszcze perkusisty, dlatego Blackmore polecił swojego znajomego, Bobby'ego Woodmana. Przyjęto go, a zespół zaczął poszukiwania następcy Curtisa. Grupa rozważała przyjęcie Iana Gillana, ale ten odmówił. Był on wówczas związany z projektem Episode Six. Kolejnym wokalistą, który zainteresował Roundbout był Mick Angus, ale ten stwierdził, że zgodzi się tylko, jeżeli zespół przyjmie na stanowisko perkusisty Iana Paice'a. Grupa nie chciała podjąć tego kroku, dlatego ostatecznie zdecydowała się na wokal Roda Evansa. Tak ostatecznie został utworzony zespół Roundabout (Mk I).
Niedługo potem artyści postanowili zmienić nazwę na Deep Purple (kwiecień 1968 roku). Została ona zainspirowana ulubionym standardem muzycznym dziadków Ritchie'ego Blackmore'a. Po czasie grupa wydała dwa albumy - "Shades of Deep Purple" (lipiec 1968 r.) i "The Book of Taliesyn" (grudzień 1968 r.). Sprzedawały się one dość dobrze w USA, jednak nie odbiły się szerszym echem na świecie. Po pół roku zespół wydał kolejny krążek - "Deep Purple". Zaraz potem z Deep Purple odszedł Rod Evans i Nick Simper. Wtedy do grupy dołączyli Ian Gillan (wokal) i basista Roger Glover (Mk IIa). Zespół zaczął wtenczas eksperymentować muzycznie, nagrywając m. in. utwór z udziałem orkiestry.
Deep Purple odnaleźli swoje brzmienie dopiero w 1970 roku. Wówczas grupa osiągała szczyty kariery. Wielu krytyków muzycznych twierdzi, że heavy metal wywodzi się od płyty "Deep Purple in Rock", która ukazała się właśnie wtedy. Obfitowała w urozmaicone solówki, charakterystyczny śpiew oraz ostrą sekcję rytmiczną. Większość przebojów grupy pochodzi właśnie z lat 1970-1973, a wydany 1971 roku, piąty już album studyjny jako pierwszy osiągnął szczyt notował UK Albums Chart. Kolejny krążek nie był gorszy! "Machine Head" do dziś uważany jest za największe dokonanie Deep Purple. To właśnie na ten płycie zostały wydane legendarne utwory grupy, takie jak: "Smoke on The Water", czy "Highway Star". Tak dobre krążki spowodowały, że Deep Purple nieustannie grali koncerty. Dlatego też wydali oni swój drugi (po "Concerto for Group and Orchestra") album koncertowy pt. "Made in Japan". Zostały na nim zarejestrowane nagrania z trasy obejmującej Amerykę Północną i Japonię. Płyta wciąż jest jednym z najpopularniejszych koncertowych wydawnictw w muzyce rozrywkowej.
Zespół rozpadł się w 1976 roku. Muzycy Deep Purple grali w innych projektach, takich jak Gillan, Black Sabbath, czy Whitesnake. Grupę reaktywował Rod Evans w 1980 roku. Artysta nie miał praw do wznowienia działalności formacji, dlatego też został pozwany. Sprawę przegrał, a zespół wciąż pozostawał zawieszony.
W 1984 roku grupa Deep Purple została ponownie reaktywowana (tym razem zgodnie z prawem). Od tamtego czasu wydała 10 albumów studyjnych, 31 koncertowych oraz wiele innych.
W programie wypowiedzą się m.in.: Tomasz Organek, Krzysztof Tyniec, Krzysztof Ibisz, Andrzej Nowak i Dariusz Kozakiewicz.
Anatomia Rocka już 16 i 17 września. Startujemy w sobotę od 9.40!
Zaprasza, Mariusz Stelmaszczyk.
